از آنجا که اختلالات روانشناختی اغلب با مشکلات خواب همراه هستند، شاخص PSQI برای ارزیابی کلی کیفیت خواب در این جمعیت‌های بالینی طراحی شده است. هر یک از سوالات خودگزارشی این پرسشنامه در نسخه کاغذی به یکی از این هفت زیرمجموعه تعلق دارد: کیفیت خواب ذهنی، تأخیر در بخواب رفتن، مدت خواب، روال کیفیت خواب، اختلال در خواب، استفاده از داروی خواب‌آور و نقص در عملکرد روزانه. در نهایت پنج سوال اضافی برای اهداف بالینی وجود دارد که توسط هم‌اتاقی یا شریک خواب پاسخ داده می‌شود و نمره‌گذاری نمی‌شود.
این شاخص توسط بایسی و همکاران در دانشگاه پیتسبرگ توسعه یافته است و با استفاده از بودجه موسسه ملی بهداشت روان انجام شده است.
تحلیل روان‌سنجی اولیه توسط توسعه‌دهندگان بر روی افرادی بین 24 تا 83 سال صورت گرفته. این پرسشنامه با جمعیت‌های بالینی مختلفی اعتبارسنجی شده است، از جمله: مراجعان با اختلال افسردگی اساسی، اختلالات شروع و حفظ خواب، اختلالات خواب‌آلودگی بیش از حد، سرطان و فیبرومیالژیا.
ارزیابی اولیه توسط توسعه‌دهندگان نشان داد که ضریب اعتماد داخلی آن برابر با α=0.83 است، قابلیت اعتماد بازآزمایی برای مقیاس کلی برابر با 0.85 است، حساسیت 89.6% و ویژگی 86.5% دارد.
پرسشنامه شامل ترکیبی از سوالات نوع لیکرت و سوالات باز است (که بعداً به نمرات مقیاس‌شده تبدیل می‌شوند). از پاسخ‌دهندگان خواسته می‌شود تا میزان تجربه مشکلات خواب بخصوصی را که در ماه گذشته داشتند بیان کنند و کیفیت کلی خواب خود را ارزیابی کنند. نمرات هر سوال از 0 تا 3 متغیر است که نمرات بالاتر نشان‌دهنده مشکلات خواب شدیدتر است. توسعه‌دهندگان نمره قطعی 5 را برای مقیاس کلی پیشنهاد کرده‌اند که 88.5% از گروه بیماران را در مطالعه اعتبارسنجی شناسایی کرد.